Pytając o moralność, nie powinniśmy zastanawiać się nad tym, co należy czynić, ale nad istotą szczęścia człowieka, który składa się z umysłu próbującego zrozumieć, serca pragnącego kochać i być kochanym oraz ciała, za pomocą którego kontaktuje się on ze światem.
Może się mylę i obym się mylił, ale mam takie wrażenie, że dzisiaj za mało i zbyt rzadko modlimy się wzajemnie za siebie. Zdecydowanie powinniśmy przywrócić znaczenie modlitwy wstawienniczej.
Jako Kościół, pamiętajmy, że lecząc rany uchodźców, wysiedleńców i ofiar handlu, wypełniamy przykazanie miłości, które zostawił nam Jezus.
W czasie, gdy wszyscy modlili się i wpatrywali w twarz odchodzącego Dominika, a sekretarze notowali wzniosłe nauki mistrza, swoje obowiązki wykonywał tam również inny brat, który zjawił się przy łóżku umierającego w zgoła innym celu.
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.
W całej historii ludzkości nie było jednak śmierci ważniejszej niż śmierć Chrystusa. Wszyscy inni ludzie, którzy kiedykolwiek pojawili się na ziemi, narodzili się po to, żeby żyć.
Wiary w życie wieczne nie mierzy się naszym jej odczuwaniem. Nie mierzy się jej również naszą zdolnością do wyobrażania sobie, na czym życie wieczne będzie polegało.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy jesteście utrudzeni i obciążeni, a Ja was pokrzepię.
Powodem takiej decyzji braci jest zły stan sklepienia będący bezpośrednim zagrożeniem dla osób przebywających w kościele.
