Mniszki Zakonu Kaznodziejskiego, nazywane często tzw. drugą gałęzią tego Zakonu, powstały wcześniej niż pierwszy klasztor męski. Św. Dominik Guzman w 1206 r. zgromadził w klasztorze w Prouilhe kobiety nawrócone do wiary katolickiej. Ze względu na ich modlitwę i pokutę włączył je w swoje dzieło „Świętego Kaznodziejstwa” jako zajmujące się samym tylko Bogiem.

Zadaniem całego Zakonu jest głoszenie światu Chrystusa; mniszki, żyjąc za klauzurą i przez całe życie w jednym klasztorze, starają się Go szukać, rozważać i wzywać Go w cichości, aby słowo, które wychodzi z ust Boga, nie wracało do Niego próżne, lecz pomyślnie spełniło swoje posłannictwo. Składają śluby zakonne czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Obecnie na całym świecie istnieje około 250 klasztorów dominikanek. Żyje w nich ponad 2,5 tys. mniszek.

Do Polski mniszki zawitały w 1282 roku. Obecnie mieszkają i modlą się w trzech polskich klasztorach: na Gródku w Krakowie (od roku 1621), w Świętej Annie niedaleko Częstochowy (od roku 1869) oraz w Radoniach pod Warszawą (od roku 2005). Pracę polskich dominikanów swoją modlitwą wspiera łącznie około 60 sióstr.