Opracował ją bł. Jakub Alberione, założyciel Rodziny św. Pawła.

Urodzony w roku 1884 w biednej rodzinie rolniczej Jakub Alberione, od wczesnych lat wiedział, że powołany jest do kapłaństwa. Nie obyło się jednak bez zmagań. W wieku szesnastu lat został wyrzucony z niższego seminarium duchownego. Zezwolono mu wstąpić do seminarium ponownie na okres próbny. Podczas całonocnego czuwania w nocy z 31 grudnia 1900 na 1 stycznia 1901 roku Jakub doświadczył głębokiego natchnienia, które ukształtowało jego życiową posługę.

Otrzymawszy wyjątkowe światło od Jezusa w Eucharystii, młody Alberione dostąpił głębokiego poruszenia, by służyć ówczesnym ludziom. W 1907 roku został wyświęcony, a jego duchowa i duszpasterska wizja dalej nabierały kształtu, gdy doskonalił się w zrozumieniu duchowych potrzeb świata, które nazywał „czytelnymi znakami czasów”. Owe potrzeby duchowe zmusiły go do działania. Został natchniony, by odpowiedzieć na najpilniejsze potrzeby przez założenie dziesięciu Instytutów Rodziny św. Pawła – często na sposoby wyprzedzające jego czasy i niecieszące się zrozumieniem ani poparciem.

Pomimo słabego zdrowia i przeszywającego bólu, jaki często cierpiał, Alberione formował członków Rodziny św. Pawła i prowadził inicjatywy duszpasterskie na całym świecie. Znany jako jeden z najbardziej twórczych apostołów XX wieku, zmarł w roku 1971, a beatyfikowany został w roku 2003. Święty Jan Paweł II nazwał go „pierwszym apostołem nowej ewangelizacji”.

Członkom Rodziny św. Pawła bł. Jakub Alberione nakazał szczególną formę adoracji – formę, która pielęgnuje prawdziwie osobistą relację z Chrystusem, Drogą, Prawdą i Życiem. Paulińska godzina adoracji ma prostą, trzyczęściową strukturę poświęconą Jezusowi – Mistrzowi Prawdy, w którą wierzymy, Chrystusowi – Drodze, którą podążamy, i Jezusowi Zbawicielowi, który prowadzi nas do pełni życia.

Błogosławiony Jakub dzieli godzinę adoracji na trzy części, „momenty”. W pierwszej części uwielbiamy Jezusa, z uwagą wsłuchując się w Jego dzisiejsze słowo do nas, i pozwalamy tej prawdzie kształtować nasze umysły i postawy. W drugiej kontemplujemy Jezusa jako Drogę i Wzór, rozważając naszą odpowiedź na Jego miłującą obecność w naszym życiu. W trzeciej części staramy się otworzyć w pełni na Jezusa, nasze Życie, pozwolić trwałej łasce i pokojowi dotknąć i przemienić nasze serca, byśmy mogli nieść ten sam pokój i miłość bliźnim.

Przewodnik po paulińskiej godzinie adoracji

Godzinną adorację rozpoczynamy od skupienia uwagi na obecności Bożej. Może będziemy musieli zwolnić, zostawiając za sobą szaleńcze tempo i rozproszenia dnia codziennego. Koncentrujemy się na Chrystusie i darze tego szczególnego czasu spędzonego w Jego eucharystycznej obecności.

Możemy prosić o konkretną łaskę lub ofiarować tę godzinę w określonej intencji. Otwieramy serca na pełne miłości wołanie Jezusa: „Przyjdźcie do Mnie…”. Pieśń lub modlitwa uwielbienia to dobry sposób, by wczuć się w ducha modlitwy i uwagi. Wybieramy lub przypominamy sobie temat godziny świętej, który może stać się motywem przewodnim modlitwy.

Uwielbianie Jezusa jako Prawdy

Przygotowując się do wysłuchania słowa Bożego, możemy poprosić, by Duch Święty otworzył nas na nie.

Odczytujemy fragment Pisma, zwykle wybrany z wyprzedzeniem według tematu, który chcemy poddać modlitewnej refleksji (jeśli nie mamy czasu, by przygotować się wcześniej, możemy po prostu wybrać fragment na początku). Słuchamy z uwagą i otwartością. Jak młodzi kochankowie, którzy „spijają słowa” ze swoich ust, starając się usłyszeć każdy szept ukochanego, tak my słuchajmy słowa Bożego z miłością i zaufaniem, wiedząc, że nie pozostaniemy niewzruszeni. Pozwalamy Jezusowi – Prawdzie oświecić nas i udzielić nowego zrozumienia.

Uwielbiamy Jezusa w Jego słowie.

Ponownie czytamy ustęp; rozmyślamy nad nim, być może prowadząc z Jezusem rozmowę o tym, co dotyka naszego życia w danym fragmencie i co znaczy on dla nas dziś, w naszej sytuacji. Według bł. Jakuba czas na refleksję jest najważniejszy, ponieważ pozwala to zbawczemu słowu Jezusa nas oświecić, tu i teraz, tam, gdzie dziś jesteśmy.

Uwielbianie Jezusa jako Prawdy przez częstą lekturę Pisma umacnia nas w wierze i wpływa na nasze postawy. Stopniowo zaczynamy dostrzegać i doświadczać życia bardziej w świetle wiary. Tak naprawdę wiara to wyjątkowy dar, o który możemy prosić podczas pierwszej części godziny świętej – wiara, która przemieni nas w lepszych uczniów Jezusa.

Pierwszą część kończymy, odpowiadając na słowo Boże aktem wiary – potwierdzeniem ufności i oddania Chrystusowi. Ten akt wiary, formalny czy spontaniczny, przygotowuje nas do wierniejszego naśladowania Jezusa.

Podążanie za Jezusem, naszą Drogą

Oddawszy się Chrystusowi, w drugiej części godziny świętej kontemplujemy Jezusa jako Drogę i Wzór; przyglądamy się bliżej naszej relacji z Nim. Przywołując motyw z fragmentu Pisma oraz światło i spostrzeżenia, jakie otrzymaliśmy, kontemplujemy Boże działanie w naszym życiu (jezuici nazwaliby to rachunkiem sumienia lub badaniem sumienia).

Po pierwsze, rozważamy nasz dzień, tydzień lub określony aspekt naszego życia i szukamy cudownych sposobów, w jakie działa Bóg. Dziękujemy Mu za dary i błogosławieństwa, może odmawiając „Magnificat” lub inną modlitwę dziękczynną.

Po drugie, stając się świadomymi wielu Bożych błogosławieństw, zdajemy sobie sprawę, że często nie udaje nam się w pełni odpowiedzieć na łaski, które otrzymujemy. Przez kilka minut bliżej przyglądamy się naszym odpowiedziom na Boże zaproszenia i dary, dostrzegając swoją grzeszność. Ten rachunek sumienia, który skupia się na naszych odpowiedziach udzielanych Bogu, pomaga dostrzec, w jaki sposób grzeszymy i jak mamy się nawrócić – w naszych postawach, myślach, słowach, czynach, pragnieniach. Zestawiamy nasze życie ze słowami i przykładem Chrystusa, może nawet starając się wyobrazić sobie, co Jezus zrobiłby na naszym miejscu.

Po trzecie, wyrażamy żal za naszą grzeszność i postanawiamy wierniej naśladować Jezusa, modląc się o łaskę życia w tym postanowieniu. Gdy zwracamy się do Boga z wdzięcznością i pokorą, odkrywamy, że nie mamy siły, by zmienić się na własną rękę. Możemy jednak odnowić ufność, że Bóg udzieli nam potrzebnych łask. Jezus pragnie, by mieć w Nim ufność. Chce, byśmy przebywali w Jego obecności w dzisiejszym świecie. Poprzez drugą część godziny otwieramy się na życie w nieustannym nawracaniu.

Według bł. Jakuba Alberionego ta część modlitwy jest istotna dla uczynienia naszej relacji z Bogiem prawdziwą – by nie była tylko kontemplacją wzniosłych ideałów oraz nie ograniczała się do modlitwy prywatnej. Nasza modlitwa eucharystyczna jest relacją, która wpływa na wszystkie aspekty naszego życia – codzienne zmagania, radości i relacje z innymi. Zarówno dziękczynienie za łaski, jak i realistyczna wiedza na temat naszych codziennych reakcji na Boga są kluczowe. Bez docenienia Bożej dobroci nie rozpoznamy, w jaki sposób nie udaje nam się odpowiadać na Jego wezwania. Gdy nie rozpoznamy niepowodzeń, nasze dziękczynienie może być sztuczne. Bóg kocha nas w słabościach, nie pomimo ich.

W jedności z Jezusem

Nawróceni na nowo wkraczamy w trzecią część godziny adoracji, głodni większej jedności z Bogiem i bliższej łączności z Jezusem – Życiem, Źródłem łaski, siły i jedności z Ojcem.

Zjednoczeni w Chrystusie, naszym Życiu, kontemplujemy Jego miłość do Ojca, do ludzkości i do każdego z nas. Stajemy się prawdziwymi apostołami, przynosząc Bogu potrzeby nasze i całego świata. Modlitwy błagalne, ale także sławienie i kontemplacja Bożej dobroci, rodzą się w naszych sercach. Bez względu na to, czy modlitwę wypowiadamy spontanicznie, czy w bardziej oficjalny sposób, w formie różańca, drogi krzyżowej, liturgii godzin, psalmów lub innych modlitwy, dążymy do jedności umysłu, woli i serca z Chrystusem. Oddajemy Jezusowi nasze serca, byśmy stali się z Nim jednym i przekazywali Jego miłość światu.

To czas na „modlitwę serca”, czyli pozwolenie sobie na bycie kochanym przez Pana, dzielenie się z Bogiem potrzebami i najgłębszymi pragnieniami, prośba o przemianę w świadka Jego miłości i prawdy.

Godzinę adoracji kończymy aktem miłości i powracamy do codziennych zajęć odświeżeni i odnowieni, na nowo oddani dzieleniu się Jezusem z innymi.

Praktyczne uwagi dotyczące odprawiania godziny adoracji indywidualnie i w grupie

Na adorację warto zabrać ze sobą Biblię lub ulubiony modlitewnik. Książka zawiera wprawdzie czytania, jednak o innych zalecanych ustępach Pisma jedynie wspomina. Nie przytacza także całej treści różańca, nabożeństwa drogi krzyżowej czy śpiewu Chwała na wysokości Bogu, ponieważ są ogólnie znane.

Modlitwa indywidualna

Godzina adoracji pochodzi z bogatej tradycji duchowości paulińskiej i ma służyć jako przewodnik po adoracji eucharystycznej. Módl się swobodnie, wedle swoich potrzeb i pragnień, a szczególnie kierując się Duchem Świętym, Twórcą wszelkiej modlitwy.

Modlitwa grupowa

Zachęć uczestników, by przynieśli swoje Biblie.

• Podczas wspólnej godziny adoracji przeznacz sporo czasu na modlitwę w ciszy.
• Każda godzina zawiera propozycje pieśni na rozpoczęcie i zakończenie, które odnoszą się do tematów poszczególnych godzin; są to jednak tylko propozycje. Dodatkowe pieśni ubogacą adorację, szczególnie pod koniec każdej z części. Prowadzący może zechcieć wybrać pieśni zawczasu, posługując się śpiewnikiem.

Uwielbianie Jezusa jako Prawdy: Fragment Pisma najlepiej odczytać na głos. Prowadzący może wyznaczyć do tego innego uczestnika. Refleksja może być odczytana na głos lub w ciszy, o ile członkowie grupy mają przy sobie egzemplarze książki. Podczas pierwszej części zawsze powinien być jednak czas na rozważania w ciszy. Akt wiary na zakończenie może być odmówiony wspólnie w formie Credo lub innej modlitwy, zaśpiewany itp.

Podążanie za Jezusem, naszą Drogą: Prowadzący może zachęcić grupę do wspólnego dziękczynienia, zapraszając pojedyncze osoby do podzielenia się na głos swoimi podziękowaniami Bogu. Dziękczynienie może być wyrażane wspólnie w formie pieśni lub modlitwy, np. „Magnificat”.

Wprowadzenie do rachunku sumienia może stanowić cytat lub pytanie, które wskazuje kierunek osobistej refleksji, ale zwykle najbardziej pomocna jest długa cisza. Akt żalu i ufności mogą być odmawiane wspólnie. Odpowiednia pieśń może pomóc grupie odnowić ufność w Panu i umocnić postanowienie ściślejszego podążania za Jezusem.

Trwanie w jedności z Jezusem, naszym Życiem: W trzeciej części członkowie grupy mogą zostać zaproszeni do spontanicznego wypowiadania próśb w potrzebach osobistych lub potrzebach świata. Można wspólnie odmówić różaniec, drogę krzyżową, liturgię godzin lub psalm.

Godzinę adoracji można zakończyć odśpiewaniem pieśni wyrażającej odnowione zobowiązanie do życia Ewangelią miłości na co dzień.

Fragment książki Marie Paul Curley FSP „Duszo Chrystusowa. Rozważania o modlitwie”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa „W drodze”.