Wcale nie odpowiedź na pytanie czy w moim sercu jest czysto, czy brudno.

Pewna pani zwróciła mi uwagę na to, że dominikanie nie głoszą całej prawdy. Mówią często o Ojcu Dominiku, że był wielkim człowiekiem i świętym, przemilczając fakt, że był grzesznikiem. Według tej pani, aby głosić całą prawdę, bracia muszą dużo większą uwagę poświęcić działaniu Boga w życiu założyciela Zakonu – nikt przecież sam siebie nie zbawia.

Jestem pani za tę uwagę bardzo wdzięczny. Przez to spotkanie na nowo odkryłem, że świętość to nie jest jakiś abstrakcyjny zestaw idealnych zasad, który sobie wymyślamy i do którego ze wszystkich swoich sił próbujemy dostosować nasze postępowanie. Rodzi się ona z miłosnego spotkania z Panem Jezusem, który pierwszy nas umiłował i który pokazał jak kochać. Świętość to zakochanie się w Nim, które zmienia całe nasze życie, myślenie oraz podejście do wszystkich ludzi i spraw.

Dobrą okazją do doświadczenia tej miłości Jezusa jest sakrament pokuty i pojednania. W celu jak najlepszego skorzystania z tego sakramentu Kościół zaleca przygotowanie w postaci rachunku sumienia.

Papież Franciszek podczas jednego z kazań w domu świętej Marty mówił o tym, że kluczowym pytaniem rachunku sumienia nie jest pytanie o to czy w sercu jest brudno, czy czysto. Istotą rachunku sumienia według Papieża jest pytanie: „Co się stało w moim sercu?”. Jakie rzeczy się w nim wydarzyły, czy jest ono podobne do placu, po którym każdy może chodzić, czy też może do domu, w którym panuje atmosfera intymności? Panuje w nim ciągły gwar, czy też jest w nim miejsce na ciszę i na słuchanie Boga? Kto był w tym sercu i co w nim pozostawił? To spojrzenie w siebie, strzeże w nas życia Bożego.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego (1454) możemy przeczytać, że warto te pytania stawiać sobie w świetle Słowa Bożego. W tym spotkaniu ze Słowem odkrywamy nasz grzech i miłość Boga do nas grzesznych. Przed miłosiernym Bogiem możemy stanąć w całkowitej prostocie i odkryć prawdy dla nas bolesne, bez żadnego tłumaczenia się i wybielania. To odkrycie grzechu, ciemności i zła w nas jest początkiem drogi zjednoczenia się w pełni z Jezusem, to wielka łaska.

Jest to droga niełatwa, pełna pokus zniechęcenia, załamania się i zgorzknienia. Jednocześnie jest to droga pełna nadziei. Prowadzi nas do doświadczenia przebaczenia, wolności i szczęścia. Ostatecznie to właśnie na tej osobistej drodze każdego z nas Bóg chce dokonać rzeczy niezwykłych i największych.