Najnowszy numer otwiera rozmowa z arcybiskupem Wojciechem Polakiem, prymasem Polski.

Nowy metropolita gnieźnieński uważa, że najważniejszym zadaniem polskiego Kościoła jest dotarcie z Dobrą Nowiną do tych, którzy jeszcze jej nie odkryli i położenie akcentu na duszpasterstwo dorosłych. „Nie możemy go zawęzić tylko do duszpasterstwa rodzin. Mamy w końcu mnóstwo osób żyjących samotnie, a także tych, które wychowują dzieci – jak mówił Jan Paweł II w »Familiaris consortio« – w nieprawidłowych sytuacjach małżeńskich” – twierdzi abp Polak.

Domu szukam

Wszyscy potrzebujemy domu, tęsknimy za takim, w którym znajdziemy miłość i zrozumienie. O swoim domu rodzinnym, o gościnności, spotkaniach z ludźmi i mężu, który umarł zbyt wcześnie opowiada znana aktora, założycielka Fundacji Mimo Wszystko – Anna Dymna. „Czasami patrzę na bezdomnych ludzi na dworcu i myślę sobie, że ja nie potrafiłabym żyć, gdybym nie miała swojego miejsca. To może być nawet maleńki pokoik” – mówi aktorka w rozmowie z Katarzyną Kolską i Romanem Bieleckim OP.

Nie każdy z nas wyniósł z domu dobre wspomnienia – czasami nie da się w nim żyć. Wówczas tego domu trzeba poszukać. Albo go komuś stworzyć. Dom na jakiś czas. Rodzinę zastępczą. O takich rodzinach i o dzieciach, które się w nich wychowują pisze w tym numerze Anna Sosnowska.

A gdzie ksiądz ma dom? I czy w ogóle go ma? Czy jego domem jest dom rodzinny, zakon, do którego wstąpił, plebania – gdzie aktualnie mieszka? „Jeśli między mieszkańcami domu biskupiego, plebanii klasztoru nie będzie czułości, serdeczności zaufania, jeśli nikt za nikim nie będzie tęsknił i nikt nikim, poza samym sobą, nie będzie umiał się cieszyć i smucić, trudno będzie takie bytowisko nazywać domem” – pisze znany jezuita o. Wacław Oszajca.

Można swój dom traktować jak twierdzę, można go otworzyć na oścież. Urządzać tak, aby pokazać pozycję społeczną albo tak, by dać wyraz swojej osobowości. O różnorodności domów i sposobach ich traktowania pisze z kolei Małgorzata Mazur.

Co to znaczy, że małżeństwo i rodzina są „domowym Kościołem”? Czy to puste hasło, a może ciekawa, pociągająca przygoda? Mariola Kuroczycka pisze o wspólnotach Domowego Kościoła działających w ramach Ruchu Światło-Życie zwanego popularnie ruchem oazowym.

Miłosierdzie – największy skandal

Miłosierdzie Boże jest skandaliczne, bulwersujące, bo tak naprawdę, u swoich korzeni – bezwarunkowe. Chcemy miłosierdzia dla siebie ale często odmawiamy go innym, nawet tym, z którymi mieszkamy pod jednych dachem. Trudno wtedy o bliskość. Dominikanin o. Jarosław Głodek wyjaśnia: „Nigdy nie będziemy w stanie przebaczyć naszym prześladowcom, dopóki sami nie doświadczymy Bożego miłosierdzia”.

Jak w praktyce wygląda nauczanie o takim miłosierdziu, pisze Dominik Jarczewski OP i przypomina francuskiego dominikanina, o. Józefa Lataste, który 150 lat temu głosił kobietom odsiadującym wyroki rekolekcje o Bożym miłosierdziu. Jesteście niewinne – mówił ku zgorszeniu pracującego w więzieniu personelu. I nie poprzestał na tym – pomyślał o założeniu zgromadzenia zakonnego dla kobiet, które opuszczają więzienie. Zgromadzenie działa do dziś!

O zranieniach doznanych w konfesjonale mówi się dziś dużo, ale Anna Sosnowska prowokacyjnie postanowiła spojrzeć na ten problem z innej perspektywy. Spowiednik to też człowiek, czasami może mieć słabszy dzień i też potrzebuje naszego miłosierdzia. Czy kiedykolwiek pomyśleliśmy o tym w ten sposób?

Kultura seriali

Kto lubi i kto nie znosi seriali, niech przeczyta dwa teksty spięte tytułem „Kultura seriali”. Artykuł Michała Kuźmińskiego to minipodręcznik o tym czym są dziś seriale, jakie są ich korzenie, jakie mogą mieć paralele literackie  i jakie potrzeby zaspokajają. Marcin Cielecki pisze szczegółowo o serialu „Detektyw”.

Książki, filmy, felietony

W dziale Orientacje znajdziemy recenzję ważnej książki bp Grzegorz Rysia „Wiara z lewej, prawej i każdej strony” (autorstwa Wojciecha Dudzika OP) oraz opinię Magdaleny Wojtaś o filmie „Omar” Hany’ego Abu-Assada. Akcja filmu ma związek z materialnym murem, jaki wyrasta między Izraelem i Palestyną. O tym znów zaognionym konflikcie pisze także felietonista Tessa Caponi-Borawska cytując przejmującą modlitwę za dzieci z Gazy.

Felieton ks. Grzegorza Strzelczyka może być glossą do rozmowy z abp Polakiem. Ksiądz pisze o dwóch grupach polskich katolików: tych przywiązanych do tradycyjnych form pobożności i tych szukających nowych sposobów jej wyrażania.

Dariusz Rosiak krytykuje powierzchowną „kulturę spontaniczności”. Konrad Kruczkowski pisze o fałszywym wizerunku chrześcijanina, który nie ma prawa do błędu. Paulina Wilk zajmuje się światem widzianym przez media, rozumianym powierzchownie, jednostronnie.

W popularnej kolumnie o. Jacka Salija odpowiadającego na pytania dociekliwych znajdziemy tym razem esej o zdaniu z „Credo”: co to znaczy, że Jezus był „zrodzony a nie stworzony”.

Ewangelie niedzielne komentują dominikanie: Mateusz Łuksza, Norbert Kuczko, Jakub Bluj i Łukasz Wiśniewski.