Punktem wyjścia do dyskusji będzie książka Teresy z Szymańskich Krokowicz zatytułowana „Co pozostało? O rodzinach Kaszniców, Durskich i Szymańskich”.

Bohaterami wydanej rok temu przez poznańską oficynę „Media Rodzina” publikacji są m.in. profesor Stanisław Kasznica, rektor Uniwersytetu Poznańskiego i senator w czasach Drugiej Rzeczpospolitej, oraz jego dwaj synowie: Krzysztof Andrzej – dominikanin i były prowincjał oraz Stanisław – ostatni dowódca Narodowych Sił Zbrojnych.

O nich właśnie 27 lutego o godz. 18 w Sali Prowincjalskiej klasztoru ojców dominikanów przy ulicy Freta w Warszawie opowiadać będą historyk prof. Jerzy Kłoczowski oraz dominikanin o. prof. Jacek Salij. Spotkanie poprowadzi o. Tomasz Dostatni, prezes dominikańskiej Fundacji „Ponad Granicami” im. św. Jacka Odrowąża.

Rektor prosi prymasa

To właśnie prof. Stanisław Kasznica, jako rektor Uniwersytetu Poznańskiego, zwrócił się w okresie międzywojennym z prośbą do ówczesnego prymasa Polski, kard. Augusta Hlonda o ponowne sprowadzenie do Poznania dominikanów i o powierzenie im opieki duszpasterskiej nad studentami.

W latach 30. ubiegłego wieku bracia kaznodzieje zaczęli wznosić w centrum miasta kościół i klasztor, gdzie do dziś prowadzą znane w całym kraju duszpasterstwo akademickie.

8 czerwca 2013 roku, podczas obchodów 75-lecia DA, przy wejściu do dominikańskiego kościoła Matki Bożej Różańcowej poświęcono tablicę upamiętniającą kard. Hlonda i prof. Kasznicę jako „wielkich promotorów powrotu dominikanów do Poznania i objęcia przez nich posługi w środowisku akademickim”.

Rodzina Kaszniców podarowała też dominikanom swój dom rodzinny w Krosinku niedaleko Poznania. Obecnie znajduje się tam dom rekolekcyjny Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego.

Nie chciał sojuszu ze Związkiem Radzieckim

Syn prof. Stanisława Kasznicy – urodzony w 1923 roku Krzysztof walczył w Powstaniu Warszawskim, gdzie został ciężko ranny. Po wojnie wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego, a w 1952 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Przez kilkanaście lat był członkiem redakcji „Tygodnika Powszechnego”, działał w Klubie Inteligencji Katolickiej w Warszawie. W latach 1966-1969 był prowincjałem polskich dominikanów.

W 1976 roku był jednym z sygnatariuszy tzw. „Memoriału 101”, który grupa polskich intelektualistów wystosowała do polskich władz, protestując przeciwko umieszczeniu w konstytucji PRL zapisu o przewodniej roli PZPR w państwie oraz trwałym i nienaruszalnym sojuszu ze Związkiem Radzieckim.

Zmarł w 1993 roku. Spoczywa na warszawskich Powązkach.

Kara śmierci

Bohaterem spotkania będzie też przyrodni brat Krzysztofa Kasznicy – Stanisław. Jako oficer Wojska Polskiego walczył w kampanii wrześniowej w 1939 roku. W czasie okupacji był członkiem Narodowych Sił Zbrojnych, po wojnie kontynuował walkę przeciwko komunistycznej władzy. Do czasu aresztowania w lutym 1947 roku był ostatnim komendantem NSZ.

Z wyroku sądu komunistycznego 12 maja 1947 roku został rozstrzelany w więzieniu na warszawskim Mokotowie. W 65. rocznicę jego śmierci na krużgankach kościoła dominikanów w Poznaniu poświęcono ku jego czci pamiątkową tablicę.