Różaniec łączy różnorakie aspekty modlitwy chrześcijańskiej.

Wpierw jest modlitwą powtarzaną, modlitwą uświęcenia dnia. Odmawiany w każdym niemal miejscu, w każdym czasie, przy okazji zwyczajnych czynności staje się sposobem przeżywania codzienności wobec Boga. Podobnie jak modlitwa brewiarzowa, uświęcająca różne pory dnia, podobnie jak Modlitwa Jezusowa, wprowadzająca na usta słowo „Jezus” w każdym oddechu, również różaniec jest odpowiedzią na wezwanie świętego Pawła: „Nieustannie się módlcie”.

Po wtóre, różaniec jest jednocześnie modlitwą osobistą i wspólnotową, co unaocznia się zwłaszcza w tradycji bractw i róż różańcowych. Zobowiązanie do codziennego, indywidualnego odmawiania różańca jest jednocześnie modlitwą całej wspólnoty, to jest bractwa czy róży, której w danym tygodniu/miesiącu powierzona została konkretna intencja.

W swym wymiarze indywidualnym i wspólnotowym jest więc ponownie podobny do brewiarza, który – nawet gdy jest odmawiany samodzielnie – włącza się w strumień modlitwy całego Kościoła, zwracającego się do Boga tymi samymi psalmami w tym samym czasie. Jako modlitwa jednocześnie indywidualna i wspólnotowa jest więc także obrazem samej natury chrześcijańskiej modlitwy, gdyż żadna modlitwa osobista nie jest tylko i wyłącznie działaniem prywatnym, lecz przyłączeniem się do modlitwy całej wspólnoty.

Po trzecie, różaniec to modlitwa myślna, modlitwa kontemplacyjna, której treścią są zbawcze wydarzenia z życia Jezusa. Rozważanie dwudziestu misteriów dzieciństwa, publicznej działalności, męki oraz chwalebnego wywyższenia Chrystusa słusznie jest nazwane streszczeniem Ewangelii.

Odmawianie różańca jest więc kontemplacją w codzienności największych zbawczych wydarzeń naszej wiary. Poprzez różaniec wielkie dzieła Boga stają się obecne w naszej zwyczajności. Modlitwa różańcowa jest zatem realizacją podstawowego powołania chrześcijanina, którym jest kontemplacja Oblicza Chrystusa. „Nasze świadectwo byłoby niedopuszczalnie ubogie, gdybyśmy my sami jako pierwsi nie byli tymi, którzy kontemplują oblicze Chrystusa” (Novo Millennio Ineunte, 16).

Po czwarte wreszcie, różaniec to modlitwa maryjna, zawierająca wymiar pedagogiczny. Poprzez powtarzanie słów archanioła Gabriela, Zwiastowanie jest tłem wszystkich rozważanych tajemnic. Wyrażone wówczas przez Maryję posłuszeństwo Bogu i ufność wiary dane są nam jako wzór naszej odpowiedzi, odpowiedzi Kościoła, na zbawcze działanie Boga.

W różańcu patrzymy więc na Maryję jako na model Kościoła. Jest dla Kościoła wzorem przyjmowania Słowa i Jego kontemplacji (Virgo audiens). Jest wzorem modlitwy, prośby, czuwania i troski, by nieustannie żyć w zgodzie z wolą Boga (Virgo orans). Przez poczęcie w wierze i zrodzenie w ciele Słowa jest dla Kościoła wzorem rodzenia Chrystusa w wiernych i przekazywania Bożego życia (Virgo pariens). Przynosząc Dziecię do świątyni i stojąc pod krzyżem jest w końcu wzorem we współoddaniu, współofiarowaniu się z Chrystusem Bogu Ojcu, co przywołuje na myśl perspektywę eucharystyczną (Virgo offerens).

Różaniec – głębia wiary ukryta w prostocie modlitwy.

fot. flickr.com / Essam Saad / CC BY